این باغ از شاهکارهای تاریخ است . در نزدیکی دهستان بلورد واقع در روستای میاندوآب و در فاصله ۴۵ کیلومتری جنوب شرقی سیرجان و به دست فردی ناشنوا به نام “درویش خان گنگ اسفندیار پور” که به کشاورزی اشتغال داشته حدود ۳۰ سال پیش ساخته شده است . این در حقیقت یادگار گلستانی است که وی روزگاری از دست داده و به خیال خودش بوستانی از سنگ و چوب را به این منظور ساخته است . با این اندیشه که دیگر ظالم، باغ سنگی او را نمی گیرد و با چنین امیدی عمر خود را گذرانده است . زندگی او عجیب و کارهایش حیرت آور است و چه زیبا با زبان بی زبانی شکایت درون خود را متجلی ساخته است . به نشانه تاثرات روحی در بلندترین نقطه چنار باغش ، فانوس دستی می آویخته و مردمی را که به دیدارش می آمدند به دور درخت طواف می داده و با اشاره تقدس درخت را می نمایانده و همزمان درخت خشک شده را با آویختن هر چه در دسترس داشته ، می آراسته است . البته با چوب و سنگ و فلز و پارچه کهنه و قندیل و شاخ و سیم و پوست گوسفندان . درویش خان هنوز زنده است و روزگار پیری را سپری می کند.