احمد بهمنیار استاد، محقق، شاعر، رجل سیاسى و یکى از پنج استاد مشهور دانشگاه تهران در سال ۱۳۰۱ ه .ق در کرمان دیده به جهان گشود. تحصیلات مقدماتى را نزد پدرش که از فاضلان نامآور کرمان بود، آموخت و از شانزده سالگى کار تدریس را آغاز کرد.
در سال ۱۳۱۹ ه .ق پس از مرگ پدر به یارى برادرش آقا محمد جواد اداره حوزه درس پدر را به عهده گرفت. او در سال ۱۳۲۶ در مدرسه ابراهیم خان، مدرسه چهار کلاسهاى بنام تربیت دایر کرد و در بم مدرسه اسلامیهاى که بعدها آن را عمادیه نامید،
تأسیس نمود. بهمنیار، در سال ۱۳۲۹ روزنامه دهقان را در کرمان منتشر کرد و مقالههایى در هواخواهى از مشروطیت در آن مىنوشت.
در سال ۱۳۳۴ از طرف انگلیسىها به شیراز تبعید و زندانى شد و چهار ماه در زندان بود و در زندان ترکى عثمانى را آموخت. در سال ۱۳۳۵ آزاد شد و به تهران منتقل گردید و در مشاغل مختلف سیاسى و قضایى مشغول به کار شد تا اینکه در سال ۱۳۰۸ ه .ش به خدمات فرهنگى روى آورد. او نخست در دارالفنون و سپس در دارالمعلمین به تدریس پرداخت.
بهمنیار در سال ۱۳۱۳ با تأسیس دانشگاه تهران، به تدریس تاریخ ادبیات در دانشکده معقول و منقول پرداخت و در سال ۱۳۱۵ رسما به مقام استادى دانشکده ادبیات رسید. او در سال ۱۳۲۱ به عضویت فرهنگستان ایران برگزیده شد و در سال ۱۳۳۳ به ریاست انجمن تألیف و ترجمه انتخاب گردید. این محقق گرانمایه تا پایان عمر دست از تحقیق و تدریس برنداشت و تدریس زبان عربى و ادبیات فارسى را در دوره دکترى بر عهده داشت.
بهمنیار در ۱۲ آبان ۱۳۳۴ ه .ش از دنیا رفت و به حسب وصیت، در کربلاى معلى به خاک سپرده شد.
برخى آثار، نوشتهها و تألیفات او عبارتند از: تصحیح اسرار التوحید فى مقامات الشیخ ابى سعید، تصحیح التوسل الى الترسل، منتخب اسرار التوحید، صرف عربى در سه دوره، تحفه احمدیه در شرح الفیه ابن مالک، هدیه شرق، مقالهاى تحت عنوان «بر حکمت سعدى نتوان خرده گرفت»،
او در تنظیم بعضى فیشها از جمله تفسیر ابوالفتوح با لغتنامه دهخدا همکارى داشته است.