پوشاک محلی کرمان در دوران قدیم از اصالت و زیبایی خاصی برخودار بود. این مطلب در خصوص معرفی نوع پوشاک سنتی این شهر با شما صحبت خواهیم کرد و بررسی می کنیم که لباس های محلی کرمان برای زنان و مردان و بچه ها چگونه است؟ با ما همراه باشید.

لباس های سنتی و محلی زنانه کرمان

چارقد: پارچه ای است چهارگوش که آن را به صورت سه گوش تا کرده و به وسیله سنجاق قفلی زیر گلو محکم می کنند. افراد غنی به سنجاق قفلی گویهایطلایی یا سنجاق طلا آویزان می کردند.
پیچه: پیچه نقاب مانند بوده و از یال و دم اسب تهیهمی شده است. پیچه را بوسیلهٔ روبانی که در بالای آن وصل می شده روی پیشانیقرار می دادند و بند آن را پشت سر گره می زدند ، آنگاه چادر مشکی را رویآن می انداختند.
چادر دلاغ : به آن چاقچور یا چاقشور هم می گویند.  جورابی است از نوک انگشت پا تا کمر که پاچه آن تنگ و بالای آن گشاد و شلوار مانند است که زنها می پوشیدند. چادر دلاغ به صورت چادر عربی اما بدون آستین بوده و زیر آن شلوار مشکی می پوشیدند.

تن پوشهای زنانه
شلیت :دامن کوتاه و پرچین است که روی شلوار به می پوشیدند و کمر آن مانند شلوار دارای لیفه بوده که با نخی به کمر محکم می کردند.
پیرن: پیراهن چین دار یقه گرد و دارای آستین لوله ای یا پفی بوده است.
پیراهن شش ترک: قسمت کمر این پیراهن تنگ دوخته می شد و پائین تنه دو برابر گشاد بوده است. آستین ها بلند و سرشانه چین میخورده است.
یل: نوعی تن پوش (کت) که زنان و دختران در فصل سرما تن می کردند.بلندای آن تا روی باسن بوده است.
پیراهن چین پیله ای: از جنس کتان دارای یقه گرد و آستینهای بلندبوده است. دارای مچ پیچ بوده پایین تنه را مانند دامن چین پیله ای میدادند.

پای پوشها
ساغری ، قندره ، کفشهای گیوه ای ، گالش

لباس های سنتی و محلی مردانه کرمان

سرپوشها
کلاه گرد نمدی ، کلاه دوره ای (شاپو ، کلاه پهلوی ، عمامه ، کلاه بافتنی (کاموایی) )

تن پوشها
تن پوشهای مردانه: پیراهن ، قبا ، سرداری ، جلیقه ، شال کمر
پیراهن: نسبتاً بلند یا بالای زانو که از دوطرف پهلو به اندازهٔ cm ۱۵-۱۰چاک می خورد. یقهٔ آن گرد و ساده که از سرشانه یا جلو دکمه می خورد. آستینها گشاد و بلند و در قسمت مچ یک چاک کوچک داشته که روی شلوار میافتاده است. هنگام کار آن را در شلوار می نمودند. اشراف و اعیان جامعه درقسمتهای یقه ، سرآستینها و انتهای پیراهن را با نخهای رنگی روشن نقده دوزیمی کردند و با نوارهای تزئینی آن را پراقدوزی می نمودند.
قبا: کتی بلند و بدون یقه بود بطوریکه وقتی آن را به تن می کردندیقهٔ آن به شکل هفت یا مایل درمی آمده است. جلو آن باز که بوسیلهٔ چنددکمه و بندیک دوطرف قبا به همدیگر وصل می شد یا کلاً دکمه نداشته که درپهلو به همدیگر پیوند می خوردند.

پاپوشه
پاپوشهای مردانه: گیوه ، ساغری ، ارسی ، زنگال ، قندر  ، شاپسند
پاپیچ یا مچ پیچ: این پاپوش تا حدود ۵۰ سال پیش در کرمان رایج بودهو به غیر از نظامیان که همیشه استفاده می کردند ، عامه مردم در زمستانهایا در هنگام کشاورزی یا شکار از آن استفاده کی نمودند. مچ پیچها اصولاً ازپارچه های پشمی و ابریشمی به عرض cm ۱۵-۱۰و به طول تقریبی m ۵-۴از مچ پاتا زیر خم زانوها پیچیده می شده است. در سیرجان به پاتو  و در بینزرتشتیان به پاتابه معروف بوده است.

لباس های سنتی و محلی بچگانه

سرپوشها
دور گوشو : پارچه ای است سه یا چهار گوش که روی کایتو برسر نوزاد می پوشیدند. دورگوشو را به صورت سه گوش درآورده و پشت گردن گرهمی زدند.
چارقدو: روسری های چهار گوش کوچک بودند.
کلاه چینو: کلاهی است که دور تا دور آن پارچه می پیچیدند و زیر گلو آن را می بستند.

لچک :روسری های سه گوش را می گفتند.
شمیلوی کلاه دار: نوعی شنل کلاه دار است که از جنس مخمل یا پارچه های پشمی تهیه می شده است. در صورت تمایل بوسیلهٔ دو بند زیر گلومحکم می شود. قد آن از نوک سر تا نوک پا بوده است. جلو پیشانی کلاه را بهصورت چین دار درمی آوردند. نوع دیگر بدون کلاه بوده است.