بعد از اعلام توافق لوزان، موضع گیری های متنوعی در مدار سیاسی کشور اتخاد شد.
عده ای خشنودی و مسرت خود را ابراز کردند، عده ای دیگر نقطه ی مثبتی در آن ندیدند و منتقدانه برخورد کردند و عده ای هم ضمن موافقت تلویحی، با احتیاط موضوع را مدیریت کردند و به آینده اشاره نمودند.
هر سه جریان مزبور، مواضع و استدلالشان در حوزه نظام قابل تعریف و قابل قبول است. حتی منتقدینی که داده های طرف مقابل را به افسار پاره تشبیه کردند.
می گوییم قابل قبول چون این جریان، یک حق قانونی، اجتماعی، سیاسی و شرعی دارد که در این مقطع از آن استفاده کرده است. مثل سنای آمریکا که با تمام قدرت، مقابل توافق ایستاد و آن را در دولت بعد از «اوباما» بی ارزش دانست.
البته در حوزه دیپلماسی این گونه مواضع یک ضرورت محسوب می شود و در شطرنج مذاکرات به غیر از سربازان خط مقدم، بقیه می توانند جلو بروند، عقب نشینی کنند و حتی ثابت بمانند و مترصد فرصتی برای حرکت بعدی باشند.
در این میان، اما مواضع یک جریان تهوع آور و نفرت انگیز بود، آنانکه این توافق را دستاویز مسایل پوچ و پیش افتاده ی جناحی قرار داده و به بهانه آن به ساختار وحدت و همدلی و همزبانی بین ملت و ملت از یک سو و ملت و دولت از سوی دیگر آسیب زدند.
حرف ها و نقل ها و نوشته هایی که تحقیقات هیچ اثر سازنده ای نداشته و مفاد توافق، روند مشخص خود را توسط دولت و مجلس و زیر نظر صائب رهبری، طی می کند.
اکنون اگر عده ای خیال می کنند می توانند مردم را در این حوزه افراز کنند و جنگ جناحی راه بیندازند و بهره برداری سیاسی کنند صد درصد اشتباه می کنند.
مردم بهتر از هر کس می دانند که برای رسیدن به بهترین توافق، همه باید نقش خود را هوشمندانه اجرا کنند، از جمله منتقدینی که در مواقع مناسب باید با درایت حرفی بزنند و مقاله ای بنویسند که تیم مذاکره کننده، بتواند با پشتوانه ی قوی تری چانه زنی نماید.
